Doskonała odporność na korozję stali nierdzewnej wynika z tworzenia się niewidocznej warstwy tlenku na powierzchni stali, czyniąc ją pasywną.Ten pasywny film powstaje w wyniku reakcji stali z tlenem pod wpływem atmosfery lub w wyniku kontaktu z innymi środowiskami zawierającymi tlen.Jeśli warstwa pasywacji zostanie zniszczona, stal nierdzewna będzie nadal korodować.W wielu przypadkach warstwa pasywacji jest niszczona tylko na powierzchni metalu i miejscowo, a skutkiem korozji jest tworzenie się drobnych otworów lub wżerów, co skutkuje nieregularnie rozłożoną małą korozją przypominającą wżery na powierzchni materiału.
Występowanie korozji wżerowej jest prawdopodobnie spowodowane obecnością jonów chlorkowych w połączeniu z depolaryzatorami.Korozja wżerowa metali pasywnych, takich jak stal nierdzewna, jest często spowodowana miejscowym uszkodzeniem niektórych agresywnych anionów w warstwie pasywnej, chroniąc stan pasywny z wysoką odpornością na korozję.Zwykle wymagane jest środowisko utleniające, ale właśnie w takich warunkach występuje korozja wżerowa.Środowiskiem korozji wżerowej jest obecność jonów metali ciężkich takich jak FE3+, Cu2+, Hg2+ w roztworach C1-, Br-, I-, Cl04 lub roztworach chlorków Na+, Ca2+ jony metali alkalicznych i ziem alkalicznych zawierające H2O2, O2, itp.
Szybkość wżerów wzrasta wraz ze wzrostem temperatury.Na przykład w roztworze o stężeniu chlorku sodu 4%-10% maksymalna utrata masy spowodowana korozją wżerową jest osiągana w temperaturze 90°C;w przypadku bardziej rozcieńczonego roztworu maksimum występuje w wyższej temperaturze.
Czas postu: 24-02-2023